ALL I AM ASKING FOR IS...

my freedom.

The freedom to be who I am.
The freedom to reach my full potential.
The freedom to express myself.
The freedom to explore the world.
The freedom to be with other people.
The freedom to choose silence and privacy.
The freedom to meet new people.
The freedom to wear what I feel like wearing.
The freedom to say what I feel.
The freedom to do what I want provided that it is within the law and is not hurting anybody.
The freedom to enjoy myself, my life and my youth.
The freedom to go wherever I want.
The freedom to be with whoever I want to be with.

For the sake of my sanity, let me be FREE.

Is that too much to give?

 

BUHAY NGA NAMAN

Mabuti pa ang mga bata.. Parang ang bawat araw na dumaraan sakanila ay isa lamang laro. Gaya ng piko, luksong baka, tumbang preso, pagpapalipad ng saranggola sa isang malawak na bukid o kaya’y patintero na sa bawat pagtatapos ay maaaring ulitin at balik-balikan. Sana ganun lang kadali ang buhay.. ang mabuhay.. Kasing dali ng pagbabahay sa piko, pagtalon sa taya ng luksong baka, pagtira sa lata, pagpapahaba ng pisi ng saranggola at pag-iwas sa taya ng patintero.

Ngunit alam naman natin na ‘di maaaring pigilin ang pabago-bagong panahon sa ating buhay. Ang mga batang yaon ay tatanda rin at mamumulat sa totoong takbo ng mundo. Kusa na rin silang aayaw sa mga nakasanayang laro at magiging aktibong nilalang. Pero bago sila, tayo muna. Tayo muna ang dadanas ng ibat ibang laro na ito. May kaligayahan at kasawian. Minsang pagkadapa at pagtayo.

Katulad mo ngayon, kaya ka nga nandito ngayon sa paaralan para sa pangarap mo ‘di ba? O pangarap ng magulang mo para sa’yo? Okay lang yan, nakakayanan mo pa naman, nakakapasa ka. Mas ayos ‘yan kaysa tumambay sa may kanto o dili kaya’y sumama sa ibang taong nagpapakapagod sa paghahawak ng placards at nagsisisigaw sa kalsada na ‘di mabatid kung ano ang pinaglalaban.

Misteryoso talaga ang buhay. Ang inaakala mo’ng malabong mangyari sa iyo, sa isang iglap lang maaaring mabago. Ang lumang paniniwala pwedeng matabunan ng panibago. Ang ngiti sa mga labi ay maaaring mapalitan ng lungkot. Madaling itago ang peklat ng kahapon ngunit hindi ito lubusang mawawala.

Ikaw lagi kang nakatawa at nagbibiro, parang walang prolema. Wala nga naman palang nilalang na walang nararanasang problema, hindi yata patas kung ikaw wala. Siguro magaling ka lang magdala, iba ka. ‘Yun ang akala mo napapansin ka rin namin. Na sa bawat halakhak na ‘yan nagkukubli ang isang mabigat na problema. Nahihiya ka na malaman ng kaibigan mo? Bakit nakipagkaibigan ka pa kung sasarilinin mo lang ‘yang bigat na kahit wala pang palaman ‘yan, sigurado may tutulong sa’yo para ubusin ‘yan.

Bawat problema na nararamdaman mo, subukan mo’ng ibaba at magpatulong sa iba. Pwede namang pag-hatian ang problema – parang sandwich, katumbas na kasagutan kahit gasgas na gasgas na iyang linyang iyan. Hindi ito dapat takbuhan at talikuran. Maaaring minsan ikaw ang taya at natatalo ngunit kinabukasan, makakabawi ka rin dahil ang bawat pagtatakip-silim ay may kalakip na pagbubukang liwayway at patuloy pa rin ang buhay.

PILANTIK NG AKING PANITIK

Maraming mga ideya ang sa aki'y nagsusumiksik

Sangkatutak na panaghoy ang sa utak ko'y sumisingit

Sa hilatsa ng isip imahinasyon ko'y gumuguhit

Pumilantik ang panitik sa taludturang marikit.

Sa bawat pagpilantik kapalaluan ang ikinukubli

Piling katotohanan lamang ang aking hinuhuni

Datapwa't kredibilidad ko'y hindi nabibili

Sapagkat katalinuhan ang aking haligi.

Sa sandaling matuyo ang aking isipan

Lulunurin ko ito ng inspirasyon upang hindi matapakan

Muli itong maglalakbay sa talinhaga ng buhay

Susuyuin nito ang tunay nitong pagbubulay-bulay.

Hindi man ako isang pantas ngunit ako'y isang pangahas

Sinuyod ko ang daang malubak, masikip at maputik

Kahit na mga kritiko ang saki'y pumipilansik

Muli pa rin akong magsusulat sa muling pagpilantik ng akingpanitik.

NAGTATAE AKO!

Nagtatae ako sa isang blangkong isip

At sa isang puting papel.


Nagtatae ako sa tuktok ng aking kawalan
Ng mga emosyon at damdaming palaban.



Nagtatae ako sa himpapawid ng kamalayan
At mga saloobing sa puso ko'y naghihiyawan.



Nagtatae ako ng tinig sa aking bangungot
Bangungot ng imahinasyon, pangarap at ambisyon.




Nagtatae ako ng mga pananaw sa talukap
Ng pangarap at hamog ng alapaap.


Nagtatae ako ng tulang walang himig
Mula sa daliring unti-unting nanginginig.


Nagtatae ako sa hilatsa ng isip
Na unti-unting nabuo at matapang na tumindig


Nagtatae ako sa isang puting papel
At sa isang blangkong isip.








DEAD END

Pawis ang puhunan
Minsan binaba pati pagkatao
kayod doon, Kayod dito
kalam ng sikmura'y
isinasantabi mo
May madala lang sa mga anak na
naghihintay sa'yo
Maging Siya's nasisisi mo na
dahil sa kawalan mo ng pagtitiwala
Ngayon ika'y lugmok na
Kapalaran mo'y
iyan na talaga
Wala ng pag-asa
Kapos ka na sa hininga...

KISLAP KISAP

Nang kumislap ang dunong

sa mundong bilog

Umunlad habang patuloy ang pag-inog

Kalikasa'y nagsisiklab

na sumasabog

Sa maalong dagat

ningning ay lumubog

Imbot at inggit ay

kumalat na limbas

Nang 'di man lang mahutok

ng ganitong batas

Hidwaan ay nabuhay

at mundo'y hinampas

Maging ang ulap sa taas ay binutas

O kalikasan kislap mo'y nasaan?

Ngiti ng eden,

'di man lamang masulyapan

Dalangi'y mamaso

yaring kasamaan

At nawa'y ang tao ay maliwanagan.

MAGPAKATOTOO KA

"Pagod na 'ko!"



Sawang sawa na sa buhay na nakasanayan at nakagisnan, ayaw ko na ng ganito.



'wag ka mag-alala hindi lang naman ako basta nilalang na nabubuhay dito sa mundo na puno ng gulo at pagkukunwari. Hindi mo inaasahan na sasabihin ko ito kasi iba ang nakikita mo sa mga kilos ko. Oo, malimit mo ako makikitang nakatambay dyan sa tabi-tabi, patawa-tawa,palaging masaya, isip-bata, pero mali ka. Kasi hindi naman nalilimitahan ng pisikal na anyo ang tunay na nararamdaman ng isang tao.



Eto ako ngayon, eto ang totoong ako. Hindi na ako ang taong nakilala mo at nakagawian ko. 'di mo ako masisisi, 'di ba? Eh, sa ngayon ko lang rin nakikita ang sarili ko sa ganitong kalagayan. Pero masaya ako kahit na nasasaktan ako, kahit medyo mahirap. Ang dami ko ngang natutunan sa mga panahong ito. Kahit 'di nasusuklian ang pagtingin at pagtatanging alay ko. Syempre, hindi naman ako naniningil. Mahirap ang umasa kaya mananatili na lamang ako sa pagkabilanggo ng paghanga. Pero hindi ako bilanggo ng sarili ko. Hindi ako natatakot na ilabas ang nakukubling ako. Hindi mo nga lang siguro halata, kasi mukhang magulo ang pagkatao ko, pero hindi ka magtataka 'pag nakilala mo ako. Magaling lang sigurong prente ang mga kilos at pananalita ko. Magulo. Nakakalito.



Hindi ko pa rin naman sinasarhan ang posibilidad na magmahal ng"straight". Kahit papaano lalaki pa rin naman ang katauhan ko. Natatakot ka sa akin? Bakit? Tao naman ako. Normal lang 'to (para sa mga taong nakakaunawa sa mga katulad ko) Ewan ko lang sa iyo.

Bakit, sino ba sila para sundin ko ang mga gusto nila? Saka wala naman ako'ng ginagawang masama kung ganito man ako. Hindi naman masamang humanga sa kapwa ko. Ang sa akin lang, naging totoo ako sa sarili ko. Hindi tulad ng iba na pilit nabubuhay sa pagbabalat-kayo. Takot ilantad ang tunay na pagkatao.



Hindi ako galit. Sinasabi ko lang ang katotohanan sa likod ng mga kadenang kumbensyon at paniniwala ng makalumang panahon.

Payo ko lang, huwag mo'ng hayaang maging bilanggo ka rin. Magpakatotoo ka.



Tama na ang pagtatago, lumabas ka, magpakita, magparamdam. Kung gusto mo isigaw mo o iiyak o kaya'y itawa mo.

Kung saan ka masaya, sige lang ituloy mo. Basta tiyakin mo lang na hindi kamakakasagabal at makakasagasa ng ibang tao.

WALANG KAPANTAY

"Sana pwedeng ibalik ang mga nangyari noon para magawa ko'ng tama ang mga maling desisyon ng pagkakataon."

Naalala ko pa noong kalong-kalong Niya pa lang ako. Noong hindi siya makatulog sa pag-iyak ko tuwing madaling araw dahil ubos na ang gatas ko. Noong napupuyat siya tuwing nagkakasakit ako. Noong napaka likot at pilya ko. Noong hindi ko pa alam ang tama at mali. Noong pinaghahanda niya ako ng almusal at pinagiinit ng tubig pampaligo. Noong hatid sundo niya ako sa paaralan. Noong tinutulungan niya ako sa aking mga takdang aralin at sa aking pag-aaral. Noong pinagtatanggol niya ako sa mga umaaway sa akin. Noong lagi siyang nasa tabi ko para suportahan ako.Noong pilit niya akong isinasama sa palengke upang maging taga bitbit ng kanyang mga pinamili. Noong kinakampihan niya ako sa tuwing ayaw ako payagan ngaking ama. Noong mga panahon na walang wala kaming pera at agad siyang pupunta sa kanyang kaibigan upang gumawa ng paraan. Noong ayaw niya ako payagan bumili ng sarili ko'ng mga gamit at damit dahil gusto niyang siya ang pumili para sa akin. Noong kasama ko siyang umakyat sa entablado noong ako ay nagtapos sa highschool.


Noong unit-unti ko'ng nararamdaman ang nalalapit na mga araw na pag-iwan ko sakanya. Noong sandaling kagustuhan ko'ng lumayo. Noong mga panahong hindi ko inisip ang mararamdaman niya kapag umalis at lumayo ako sa piling niya. Noong ayaw ko makinig sa mgapayo niya. Noong nangangatwiran ako upang ipilit ang nais ko. Noong naging makasarili ako.



Noong bata pa ako kasama Siya...



Noon ayos lang na madapa sa paglalaro dahil alam ko'ng babangon at babangon ako upang makisama at makipaglaro ulit sa mga kapwa ko bata. Lahat ng bagay nagagawa ko. Dahil bata ako, kapag umuuwi ako'ng marumi ang kasuotan ay ayos lang. Alam ko'ng hindi ako papagalitan. Alam ko'ng lalapit siya sa akin upang gamutin ang mga sugat sa aking binti at braso. Kasabay nito ang pagkuha niya ng malinis na kasuotan upang palitan ang marungis ko'ng damit.



Noong hindi pa ako marunong mag "po" at "opo". Sumagot ako ng pabalagbag sa aking ate.Dahil sa narinig Niya ako, agad niyang pinalo ang aking bibig. Hindi raw niya ako tinuruan na sumagot sa nakatatanda. Umiyak ako. Umiyak ako ng malakas.Siya na dahilan ng pag-iyak ko ang siya rin na nagpatahan sa akin. Niyakap niya ako at sinabing hindi niya na ulit ako papaluin.



Noong ang tigas ng ulo ko at ayaw ko makinig sa mga bilin niya. Madalas niya ako pagalitan dahil sa magkakapatid ako daw ang pinaka makulit. Sa kabila ng pagiging pasaway ko,ramdam ko pa rin ang pagmamahal niya. Alam ko'ng pinagagalitan niya ako upang matuto ako sa pagkakamali ko.



Gayon pa man, gustong gusto ko siya kasama. Marami kaming napagkukwentuhan. Kung minsan para lang kaming magkaibigan kung mag-usap. Nakakatuwa isipin dahil ganun kami kalapit sa isa'tisa.



Kapag sinusumpong ako ng hika sa school, sumusugod agad siya dala ang respirator. Kailan man hindi siya nahuli sa pagdating. Alam ko'ng nagaalala siya kung kaya't pinipilit ko rin na 'wag sumpungin.



Minsan naaawa ako sakanya.Tila isang katulong sa loob ng bahay namin. Lahat ng gawaing bahay ay ginagawa niya. Madalas wala siyang kasama sa bahay lalo na kung may pasok kaming lahat.Kapag umuuwi ako galing school, lagi siyang nanghihingi ng pasalubong. Animo'y bata na nanghihingi. Syempre lagi ako'ng may dalang pasalubong para sa kanya.



Akala niya...



Dumating ang panahong kailngan ko lumayo. Kailangan ko mag-aral sa Maynila. Isa siya sa 'di sang-ayon. Kitang kita sa kanyang mukha ang kalungkutan. Nararamdaman ko ang kanyang pagkadismaya sa akin. Akala niya hindi ko siya iiwan. Akala niya parati niya lang ako makakasama. Akala niya laging may "bunso" na makikipagkwentuhan sa kanya.



Ngayong...



Ngayong hindi ko siya kasama sa pag-aaral. Ngayong walang naghahanda ng aking almusal tuwing ako ay papasok.Wala ng nag-iinit ng tubig pampaligo. Ngayong wala na siyang kasama pumunta sapalengke.



Ngayong tuluyan ko na siyang iniwan. Ngayong tanging telepono na lamang ang komunikasyon namin. Ngayong

hirap na hirap na ako. Ngayong naiinggit ako sa iba na kasama ang kanilang pamilya. Ngayong nalulungkot ako dahil dumating ang araw na nagsisisi ako sa mga maling desisyon ko. Ngayong wala ako'ng kasamang pamilya na naging inspirasyon ko sa mahabang panahon. Ngayong hindi ko alam ang gagawin ko dahil walang maggagabay sa akin.



Ngayong hindi ko na mulingmagagawa ang lahat ng iyon kasama Siya.



Ngayong sinabi ko sa sarili ko na mali ako.



Ngayong napatunayan ko na nasa huli ang pagsisisi.





NGAYONG HINDI KO PALA KAYA ANG MAG-ISA.





*Balang araw makakapagpasalamat rin ako sa Iyo. Masasabi ko na mahal na mahal kita at nagsisisi ako.Nakuha ko nga ang nais ko ngunit napakalaki naman ng naging kapalit na walang sinuman ang pwedeng pumalit.


WALANG SINUMAN ANG MAKAKAPANTAY.

ANG AKING INA, MALIGAYANG KAARAWAN SA IYO!

~ang Iyong Bunso

JOYCE

Isang pag-alala...

Isang gabi natagpuan ko ang aking sariling nag-iisa, sa aking tahimik na silid, hawak ang isang aklat. Malamig ang ihip ng hangin mula sa nakabukas na bintana at ang bilog na buwan ay tila nagpapahiwatig ng isang malungkot na magdamag. Mahaba pa ang gabi, sa wari ko'y hindi pa oras para magpahinga. Minsan gaano man kasaya ang maghapon lalamunin din ng dilim ang matatamis na ngiti at ang maiiwan ay pawang mga bakas na lamang, mga balat ng kendi, basang sapatos, mga alaalang masaya. Maaaring hindi na muling maulit, maaaring iyon na ang huli, maaaring isang araw hahanap-hanapin ko at hindi na muling masusumpungan na tulad ng dati. Minsan masarap din pala ang mag-isa, nakatingala sa kalangitan at minamasdan ang kagandahan ng mga bituin, mag-isa. Sa mga panahong ito, nakatingala ka din kaya sa mga tala kagaya ko? Sa mga sandaling ito naaalala mo rin kaya ang nakaraan at napapangiti ka rin, tulad ko? Marahil hindi, marahil oo. Marahil marami akong hindi alam. Ang tanging alam ko lamang ngayon ay nag-iisa ako, malalim na ang gabi. Minsan masarap din palang umiyak nang mag-isa, maging tunay na ikaw, marupok, mahina, tao lang. Minsan masarap din palang kalimutan na hindi mo kayang sagutin ang lahat ng bagay sa mundo, na hindi mo hawak ang buhay ng iba, na hindi mo kayang paibigin ang lahat ng taong iniibig mo, na wala kang kapangyarihan, ni lakas ng loob... Minsan masarap din palang tanggapin ang reyalidad.


Sa pagkakataong ito, patas ba na alalahanin kita, mahalin ang iyong mga alaala gayong alam ko, wala na ring silbi? Tama ba na lumuha para sa mga maliligayang panahon na kukupas din? Alin ba ang tama?

Alam ko, magkikita tayong muli at hindi kagaya noon. Magkikita tayo, kung saan tayo'y nabago na ng panahon. Hindi na kasing musmos ng dati. Malakas pa ring humalakhak ngunit mas may lalim na ang bawat salita. Matamis pa rin ang mga ngiti sa kabila ng bawat pagkasawi. Mas kilala na kaya natin ang mundo sa mga sandaling iyon? Sana.


Isang gabing malamig ang ihip ng hangin at makinang ang mga bituin, ang buwan ay nagbabadya ng malungkot na magdamag, natagpuan ko ang aking sarili. Mag-isa. Naaalala ko ang anino mo noong isang gabing walang buwan. Hinahanap ang maamo mong mukha kasabay nang pagtugtog ng musika. Mga munting kaligayahan. Mga munting pulot sa mapaiit kong mundo. Mga munting pag-asa sa mga sawing pangako.

Walang tulugan sa aming kaharian..

Sa maliit ngunit bongga naming kaharian ay hindi natutulog ang mga tao.

Of course hindi naman 24/7 talaga na wala kaming tulog. Natutulog pa rin naman kami at least 8-10 hours per week.


Sa paglipas ng mga araw ay nararamdaman ko nang unti-unti na akong nagiging Vampire. Tulog sa araw, gising sa magdamag. Nakamulat ang mata na parang guwardiya na naatasang magbantay sa palasyo.


Buong magdamag ay nakaharap sa computer kahit wala namang ginagawa. Taimtim na nakikipagkomyunyon sa computer habang ang ibang mga nilalang sa aking paligid ay nag-uunahan sa paghilik na parang nagco-concert.


Parang mga sardinas na nagsisiksikan sa banig na nakalatag sa sahig ng aming munting kaharian. Himala nga at maaga pang natulog ang mga kaawa-awang nilalang dahil kadalasan ay madaling araw nang natatahimik ang mga iyon.


Para silang mga ligaw na kaluluwa na nambubulabog sa mga natutulog na mamamayan ng kalapit na kaharian na pinamumunuan ng baklushing dinosaur na si Barney pati na rin sa mga residente ng kapitbahay na kaharian ni Mickey Mouse. Sa pagsimula pa lang ng gabi ay unti-unti na silang nabubuhay at patuloy na lumalakas hanggang sa muling paglabas ng dakilang araw.


Kanta dito, sayaw doon. Sigawan, tawanan, kantahan, sayawan...paulit-ulit na tila sila ay nasa gitna ng desyerto at milya-milya ang layo sa tinatawag na sibilisasyon. Kaawa-awang mga sakop ni Barney, nakakatulog din kaya sila sa ingay na nagmumula sa aming munting palasyo?


Ilang araw na rin akong hindi natutulog sa aking kama dahil ako ay unti-unti ng nagta-transform upang maging vampire. Dala siguro ito ng mga lecheng lamok na parang mga ibon na sa laki at hindi man lang nahiyang kumagat sa mala-diyosa kong balat. Isa pa, hindi na rin ako makatulog sa gabi. Magdamag din akong gising kahit pa nakahiga ako sa aking kama na ginawa ko nang temporary library at tambakan ng aking mga basura at mga damit na wala akong lakas na labhan. Dagdag pa, sa dami ng aking mga unan ay wala na akong matulugan kaya naisip ko na magvigil na lang sa magdamag.


Sa umaga na lang ako matutulog pagdinalaw na ako ng antok. Matagal na rin siyang hindi dumadalaw eh...nakakamiss.


Sa kasalukuyan ay nagre-rehearsal pa rin ang kampon ng kadiliman. Malamang ay may paparating silang concert kaya todo practice sila. Hayaan na natin sila. Let them rest in piece peace. At ako naman ay patuloy na maghahanap ng bagong laro na aaliw sa aking nababagot na utak at makikinig sa musikang nanggagaling sa mga nilalang na nakahilata sa sahig ng aming kaharian.

Sa Tulong Mo..

Buhayin mo ang musikang ‘di ko nilikha,

Masdan mo ang mga bagay na ‘di ko ginawa,

Pakinggan mo ang mga kasabihang ‘di ko sinasalita,

Suriin mo ang mga komposisyong ‘di ko kinatha.


Kainin mo ang mga pagkaing ‘di ko malasahan,

Ginutain mo ang mga karanasang ‘di ko malasahan,

Tumungo ka sa mga lugar na ‘di ko mapuntahan,

Hawakan mo ang mga gamit na ‘di ko madampian.


Pakinggan mo ang mga kantang ‘di ko inaawit,

Tugunin mo ang mga katanungang ‘di ko mabigyang kasagutan,

Samahan mo ako sa aking pag-iisa,

Pasayahin mo ako sa aking kalungkutan.


Tulungan mo akong ipaalam sa kanila...

Tulungan mo ako upang maunawaan nila...

Tulungan mo akong maipaabot sa kanila...

Tulungan mo akong paniwalaan nila...


Kaya ako ganito, panay ang hingi ng pabor sa iyo,

Kasi natatakot ako na ‘di paniwalaan

Nanghihina ako...

Nangangambang walang makikinig sa akin

Pero sa kabila ng lahat ng takot at pangamba

Heto ako nananatiling buhay

Patuloy na lumalaban,

Nakikialam, nagpapalalim, nag-aaral, natututo at nagbabahagi ng kaalaman.

Sana ako ay inyong maunawaan.

Nang Mawala ang de-flashlight ko'ng telepono..

Unang araw ng Hulyo, Huwebes, ika pito ng gabi.


*pagbabalik tanaw*


Naaalala ko pa ang araw na kinuha ko ang cellphone na 'yun sa bahay. Pinagpalit ko sa flip-top na cellphone ko. Sa tingin ko kasi mas matibay iyon at hindi takaw mata sa mga masasamang elemento sa daan.


Tuwang-tuwa ako dahil ang maliit at de-flashlight na cellphone ay pagmamay-ari ko na. At dahil sa excited ako, pinalitan ko kaagad ng bagong housing ang cellphone na tawagin na lang natin sa pangalang "kulit". Matapos ko'ng palitan ang housing ay nagtext na ako. Nag-enjoy talaga akong gamitin ito dahil ang liit lang niya (parang ako) at may distribution list pa, hindi na ako mahihirapan pang mag-send ng mga katakot takot na group message "gm"..


Limang buwan ko rin nakasama si Kulit. Halos boyfriend na nga ang turing ko sakanya dahil palagi ko siyang kasama (pati sa pagligo ko). Sa paggising sa umaga, siya agad ang tinitingnan ko. Si Kulit ay isa na ring mini alarm clock kung hindi niyo naitatanong. Kung minsan pa nga ay naihahagis ko pa siya sa sobrang antok ko. akala ko unan pa ang hawak ko, kaya madalas pag gising ko matatagpuan ko na lang siya sa ilalim ng kama. Isa pa sa nakapagpapasaya sa akin kapag kasama ko siya ay napakalakas ng sagap niya, as in napaka lakas ng signal. nakakaloka. akala ko may depekto na siya sa kabila ng maraming beses na nabagsak siya.


hay. lumipas pa ang ilang buwan, mahal ko pa rin si Kulit. Pero parang may iba. kakaiba ang kinikilos ni kulit. Hmm.


Akala ko palagi kaming magkasama ni Kulit. Akala ko lagi lang siya nandyan para sa akin. Lalo na kapag kailangan ko na kontakin ang mga kaibigan ko. pero hindi pala. Nasaktan ako. Sobrang nasaktan ako.


Hindi ko inaasahan na sa ganun kabilis ay iiwan na ako ni Kulit. Akala ko nakikipagtaguan lang siya sa akin nung gabing iyon. Bigla na lang siya hindi nagpakita sa akin. hindi ko alam kung mangmang lang talaga ako at pinabayaan ko siya. Nawala si Kulit. Hawak ko siya ng gabing iyo, pero nawala siya. Parang sa isang pitik na iyon ay bigla na lang naglaho ang ilaw ni Kulit. Wala na ako'ng makukulit. *umiiyak*


Sobrang nanghihinayang ako. Sa panahon ngayon, mayaman ka man o mahirap may cellphone ka. kung minsan pa nga kahit sobrang laos na ng yunit ng cellphone mo ay gagamitin mo pa rin. Ang cellphone sa ngayon ay hindi na lamang basta luho o kagustuhan, para sa akin isa na itong pangangailangan. hindi ko maikakaila sa sarili ko na sobrang laking tulong sa akin ni Kulit. Hindi ko alam kung dapat bang magmukmok ako sa sulok dahil iniwan niya ako. Ang sakit lang talaga dahil malapit na ang kaarawan ko at nawala pa siya. Paano na ang mga babati sa akin? Nalulumbay ako ng sobra.


*IYAK IYAK IYAK*


Nakakatuwa lang din dahil sa kabila ng paglisan ni Kulit ay marami ako'ng natutunan. Una na dito ay dapat na siguro akong magbawas ng contacts. isa siguro ito sa dahilan kung bakit hanggang ngayon ay hindi ako maka-move on dahil nahihirapan ako maghagilap ng mga numero ng mga kaklase, kaibigan at iba pa. Isa pa, dapat ko rin tanggapin ang katotohanang walang permanente sa mundo. Tao o bagay man ito ay darating ang araw na iiwan nila tayo. Higit sa lahat, natutunan ko na lahat ng nangyayari sa atin ay paniguradong may dahilan.


Nakakataba lang din ng puso dahil sa kabila ng pag-iwan sa akin ni Kulit ay nandyan ang mga taong handang tumulong at dumamay sa akin. Hindi man nila matutumbasan si Kulit, napatunayan ko naman sa sarili ko na mayroon pa rin mga taong darating upang tumulong sa akin.


P.S.

MAMIMISS KITA NG SOBRA.