IN DEMAND

“Sa pagsusulat Malaya kang ipahayag kung anong gusto mo, Malaya kang paglaruin ang imahinasyon mo, at higit sa lahat doon mo makikita ang tunay mong pagkatao. “

Isang tahimik na gabi. Kung tutuusin, nananahimik dapat sa aking kwarto at natutulog. Nilalasap ang araw ng mumunting bakasyon kuno. Pero sa tipo ng estudyante na tulad ko, hindi na yata uso ang salitang BAKASYON, LIWALIW (minsan) at PAHINGA (kapag nakanakaw ng tulog sa kama). Kung baga sa simcard, 24/7 ang serbisyo. Pero teka, bakit ko nga ba pilit sinisiksik ang sarili ko sa kahong halos hindi na ako makahinga sa sobrang sikip?

Sa totoo lang hindi ko din alam. Marahil sadyang CONTAMINATED na talaga ang dugo ko ng isang virus na hindi ko maiwasan, ang pagpasok sa mga kakaibang mundong bandang huli ay ako ang pumapasan. Kung pwede lang ang BLOOD TRANSFUSION matagal ko nang ginawa. Mahirap pero kadalasan naman masay. Ano nga bang nahihita ko sa mga bagay na ‘to? Simple lang. PAGOD, SAKIT NG ULO, PROBLEMA, PAGOD, SAKIT NG ULO, PROBLEMA, paikot-ikot lang ang siklo. Pero sa kabila ng byaheng ito, may mga magagandang tanawin naman akong nasisilayan, KAIBIGAN, PAGKILALA, PAGGALANG, at higit sa lahat BAGONG PAMILYA.



TAKE THE TURN

Lalong umiinit ang kapaligiran, maalinsangan. Sabay nito ay pilit kong tinitiktik ang aking isip sa pag-iisip ng mga bagay na maisulat para mabasa mo ngayon. Wala naman akong pinagsisisihan sa aking pinasok na mundo. Sabi nga, kahit gaano man kahirap, kung mahal mo ang ginagawa mo, ok lang, wala e, ganyan talaga. Iba na ang IN DEMAND!

Speaking of IN DEMAND, kate-text lang ng isa ko’ng kasamahan sa isang organisasyon. Naisip ko na panibagong pitas nanaman ng problema at intindihin, pero syempre, Masaya naman ako sa ginagawa ko lalo na kung para sa Kanya. Minsan nga nanaisin mo rin balikan ‘yung mga pagkakataong inihaharap sa iyo ‘yung mga bagay na minsan mong tinanguan at sabihin ang malaking “AYOKO!” ‘yun lang eh kung magagawa mo.

Kadalasan mas naiinggit pa ako sa mga estudyanteng masayang pumapasok ng eskwelahan na walang anumang iniintinding kung anu-ano mang bagay. Pagkatapos ng klase, sibat agad o kung may natitira pang oras ay nakukuha pang magsaya kasama ang barkada. Payak, simple, pero Masaya. Alam mo ‘yun? ‘yung kahit anong gawin mo walang problema. Hawak mo ang mundo mo. Walang ibang nagpapatakbo. Hindi ka nasisigawan tuwing may magagawa kang hindi nila gusto. Hindi ka kinakabahan tuwing maririnig mo ang pangalan mo’ng pinapatawag ng kung sino. Simple lang. walang halong kadramahan.

Sabi ng isang manunulat na nakilala ko, ANG TUNAY NA KULAY RAW NG MUNDO AY NAPAKA-PAYAK, SIMPLE LANG, ITIM AT PUTI. Ayon din sa kanya, kung papipiliin siya ng uri ng larawan, mas pipiliin niya ang black and white version. Mas maganda ayon sa kanya at mas may drama sa kabila ng katangian nito. Bigla akong nagulumihanan. Ito nga ba ang sapat na kulay ng buhay ng isang tao? Payak? Simple? Sa ganitong uri ban g pamumuhay mas malalasap ang tunay na ganda at esensya ng pagiging tao mo? Pero para saan na lang ang iba pang kulay na nakapaligid sayo?

Tanong. Napaka raming tanong.walang tumpak na kasagutan. Sadya nga bang dapat na lang tayo makuntento sa kung anong meron tayo? Marahil nga’t oo. Pero sa tingin ko bilang isang IN DEMAND na tao, HINDI. Napakarami kasing oportundidad sa paligid. Siguro kung patuloy tayong makukuntento sa isang payak na bagay, masasayang lamang ang lahat ng iyon.

Ito marahil ang problema ng marami sa atin ngayon, tapos nagtataka ang ilan kung bakit walang pag-unlad. Salamat, naliwanagan na ako ngayon. Siguro nga may positibo at negatibong dulot ang pagiging IN DEMAND ng isang tao. Parang sa trabaho, kapag in demand dinadagsa, pero darating ang panahon mawawala rin. Pero hindi ko sinasabing itulad natin ang ating mga sarili sa masaklap na kasidlakan ng aking halimbawa. Pilitin nating gawin ang lahat ng bagay. Ilagay ang puso sa lahat ng ating ginagawa. Kaakibat ng tagumpay ang pasakit at hirap kaya normal lang na paminsan-minsan ay makaranas tayo ng kaunting problema.

Sa totoo lang, kahit umiiyak tayo minsan dahil dito, kailangan pa rin natin ‘yun ipagpasalamat. Kasi kung wala yung mga problemang ‘yun, isang mahinang TAYO ang magiging produkto, depektibo.

Ang totoo, gulong-gulo pa rin ang isip ko. Oo nga’t naliwanagan na ako kahit papano, subalit hindi ko pa rin maaaring sabihing tama ang pananaw ko at iiwanang mali ang kabila. Parehong tama, parehong may puntos. Pero ‘di ko pa rin maikakaila na ako pa rin ang nasasakal sa kadenang ako rin ang may gawa.
Hindi ko alam kung saan lupalop nanggaling ang mga nabasa mo kanina. Pero isa lang ang sinisigurado ko, produkto ito ng nagmumukmok na damdamin ng isang IN DEMAND na tao, isang taong pilit namumuhay ng payak peor pilit din namang sinusundan at hinahabol ng ibang kulay ng mundong ito. Isang extra na piniling maging bida sa larangang alam niyang doon siya Masaya. Isang IN DEMAND na kailanman ay ‘di susukuan ang hamon ng panahon.

Isa lang pruweba ang lahat ng ito na patuloy na nag-eexist ang inyong bida.

I'M HUNGRY

But not literally. Though of course food is always a welcome sight to me, I am hungry not for it but for something much more meaningful than it.

I am hungry for a stimulating discussion. The ones that we used to have. The ones that I never fail to have when I am talking to my college friends. The ones that activates my brain cells and makes me feel like I'm really human.

I am hungry for knowledge. I feel like my brain is hibernating. I am hungry for news of the world. I feel so left out and uninformed.

I am hungry for fun, adventures and the likes. I am hungry for hugs and the sweet sound of laughter made by the people I love. I am hungry for a sweaty, adventurous activity.

My soul is starved. My brain is starved. My heart is starved. Only my stomach is full.
God, I'm hungry for life. REAL LIFE.

SOME THINGS ARE JUST SO FUNNY..

...like the way some people act when they get a position or elevated to a certain level of power.

...like the way things that were so normal for you appears weird to somebody and what is normal for them is weird for you.

...like how much you strive to be liked by somebody to the point of changing yourself without noticing that a million other people likes you the way you are.

... like how your former friends change in just a matter of a few months.

...like how you realized that never really were your friends.

...like movie reruns makes you laugh when the very same movie irritated you when it premiered before.

It's funny how you consider yourself made of gold and then allow others to treat you like trash.
It's funny to see those people who liked stepping on you before eating everything they ever said about you.
It's even funnier to see those people fighting to get your attention because you were better than they are now.

Life is full of funny moments. Funny in a strange sort of way.

TULA MULA KAY KOJAK

KAIBIGANG BERDE

Ikaw ay naguguluhan
Ikaw ay nahihirapan
Naiipit sa gitna ng
Mga batong nag-uumpugan

Batong walang pakialam
Na tuloy sa pag-uyam
At hindi napapansin
Gitna pala'y nasusuklam

Sa berde kong kaibigan
Na wala nang makapitan
Gamitin ang iyong binti
Butas ay pwedeng takasan

Ngunit kung 'di maaari
At binti'y biglang umiksi
Makinig ka lang sa uwak
Ito lang ang masasabi:

Ikaw na patalon-talon
Na sinumpa ng panahon
Hindi mo naman sinasadya
Na magpahulog sa balon

Sa bawat katanungan
Na ika'y naguguluhan
Piliin lang ang s'yang tama
Na nararapat mong sundan

Hindi masamang tumanggi
Kung mapupunta sa mali
Hindi masamang makinig
Kung ika'y mapapabuti

GAY-ness is HAPPINESS..

The world may be more tolerant now to gays and lesbians, still a large chunk of our population remains discriminating towards them. It could be the religious upbringing or the society we grew up in but all the same, we cannot ignore the fact that whatever their gender preference maybe, Gays and Lesbians are humans that we should learn to respect.

Personally, I think Gay people are intelligent and fun individuals. In a way I envy them of their superb artistic abilities, their wit and their comic tendencies. It seemed so easy for them to have fun despite what the world thinks of them.

It is nice to know, therefore, that sites such as the DarQ exist. It gives people a deeper understanding of gays and lesbians and serves as a proof that these people are no different from us. They too have their own opinions; they think like us, breathe like us, laugh, cry and fall in love just like the rest of us. DarQ contains posts that ranges from entertaining to enlightening, various topics that could make you smile and think.

MR. DESTINY

I don't believe in destiny because our choice still matters. But one day on January this year, when my world was still completely different, I know Mr. Destiny showed up and arranged everything for me to meet you in the most unexpected way. Yes, I don't believe in destiny but on that portion of my life I love to believe and be amazed. That day we shared the first laugh together and the thing that we talked with more than ten words broke our history na hindi nagpapansinan at all. I have to admit, that was the time I noticed that you weren't that dull and uninteresting creature. It was funny that I began to like you.

Ang Bagong Mundo

Muli ko nanamang gagamitin ang liwanag ng buwan at ng mga bituin upang lagi ko’ng matagpuan ang kariktan ng aking tahanan, at ang lampara ang magsisilbing pag-asa at tanglaw sa loob nito

Tahimik ang langit, animoy nakikinig sa pag-uusap ng buwan at ng dilim. Tumatanglaw sa bawat hakbangin pauwi sa bahay-pawid habang nakatingin sa kumikislap na liwanag ng mga bituwing kumukundap-kundap sa kalangitan. Tanging kausap ko’y ang pag-awit ng mga kulisap, ang pagyapos ng hangin sa mga puno, at ang ingay ng iba’t ibang nilalang sa gubat. Sa ngayon, natatanaw ko na ang lampara sa mumunting pawid na hindi man makailaw dahil sa kinalumaan subalit marami na ring naging kapakinabangan. Ang naghihikahos na kislap ay natatanaw ko, ngunit alam ko’ng malayu-layo pa ang aking babagtasin. Pinangangambahan ko’ng maglaho ang liwanag na iyon kaya’t binilisan ko ang aking mga yabag.

Malalim na ang gabi.

Narating ko na rin ang mumunting bahay-pawid mula sa isang malayong paglalakbay. Ang kaninang malabong pigura sa ginuguhit ng kalamyaan ng gabi nagyo’y isang malaking pasilyo na sa aking harapan. Matapos ko’ng latagin ang bahay ay kumain na ako at maya maya ay iniayos ang sarili. Tinitigan ko ang bahay. Marupok, makipot at mainit ang senaryo. Ang bawat sulok ay kakikitaan ng mga lamat. Bawat dingding ay tadtad ng butas. Maalikabok. Palibhasa’y lupa ang kinasasahigan ng mga paa. Nagpatuloy ako sa aking pagiging abala.

Nakatawag ng aking pansin ang kumukundap-kundap na liwanag mula sa lumang lampara. Sa tantiya ko’y tatlumpong minute na lamng ang itatagal ng apoy subalit sapat na upang matapos ko ang mga gawaing pauwi mula sa paaralan. Sa palagay ko sa ganitong gawi na rin lumabo ang aking mga mata – Malabo upang kilalanin ang gabi sa umaga. Sa kinalauna’y nilalamon ng kadiliman ang paligid at ang himig ng kailkasan ay panandaliang nagmaliw, humimlay. Natulog nang mahimbing.

Tila sandal lamang ako nalingat at umaga na. sa aking pag-aagam-agam, datapwa’t, ang litany ng kalangita’y animongbumubulong ng isang mensahe, isang babala. Humampas ang isang mapusok na hangin na kanina’y malumanay at sakdal lamyos akong kinakausap. Unti-unting lumuha ang langit na agad sinundan ng hagulgol ng mga ulap na animo’y inanyuan ng tunog ng mga trumpeta. Tumitibok ang lupa. Tumitibok pati ang aking puso sa isang estado ng biglang pagkalito, wala na ang lampara, wala na ang bahay-pawid na dati-rati’y kumakalinga ng aking pagkatao.
Sandaling nilamon ng isang nakasisilaw na liwanag ang buong sangkalupaan. Naroon pa rin ang mga hikbi na sinasabayan ng mga ugong. Sa isang iglap naglaho ang nakabibinging dagundong at pumalit ang isang nakabibinging katahimikan. Ipinikit ko’ng sandali ang aking mga mata, at sa aking pagmulat, isang imahe ang naglaho. Idinilat ko ang mga matang nangangarap at sinimulang bihisan ang bahay-pawid na nasalanta ng isang bangungot.

Magsisimula na naman ang isang panibagong araw na wala na ring kinaiba sa dati. Sisimulan ko nanamang mamuhay. Unti-unti ko nanamang bubuuin ang mga pangarap sa loob ng bahay-pawid. Muli ko nanaman gagamitin ang liwanag ng buwan at ang mga bituin upang lagi ko’ng matagpuan ang kariktan ng aking tahanan, at ang lampara ang magsisilbing pag-asa at tanglaw sa loob nito.

Bahagyang nagbigay ng malamyang tinig ang araw at ang mundong ibabaw ay nagsimula na namang maging abala..